Witam,
Zaczynam przygodę z elaboracją, byłbym wdzięczny za pomoc przy analizie i związanych z nią dalszych krokach.
Poszukiwania sweet load rozpocząłem od wytypowania zakresu naważek i wykonania z nich drabinki z przeskokiem co 0,2 graina.
Odległość 100m- tylko taką strzelnicę mam do dyspozycji.
Następnie wytypuję mały zakres w którym wykonam grupy po 5 strzałów. Które naważki (numery) warto wziąć od uwagę? Rozważam przedział 12-13 (ewentualnie 9-13).
Później może kombinowanie z głębokością osadzenia pocisku (zbliżanie do gwintu- obecnie 0,25mm)
Więcej informacji na zdjęciu.
Może mają koledzy jakieś jeszcze rady? Które przedziały jeszcze warto rozważyć?
13,14,15 jest to może mniejsze skupienie ale za to regularne. zakładając, że nie ma błędu strzelca w typowanym przez Piotra 14,15,16- to wskazuje na to, że lufa nie ma regularnych drgań- o jaką lufę chodzi? Zwykła cienkościenna, czy sportowy grubas? Wybrałeś trochę trudną metodę do celu. Ja się jej boję, gdyż nie wierzę w siebie. Wolę zrobić w QL symulację pod maxsa ciśnienie po wprowadzeniu dokładnych danych z broni, pocisków, łusek. Amerykanie wybierają regularne skupienia- czyli podobne drgania lufy i dopieszczają naważki, OGIVE i takie tam. Ja zwykle przygotowuje od razu grupy po cztery naboje. Jeśli jest tak, że dwa są daleko, to zwykle trzeci na potwierdzenie błędu. Gdy dwa są blisko a trzeci daleko, to strzelam czwarty. Jak wychodzi dobrze , to robię większą grupę i strzelam na skupienie. Jeśli jest ok., to testuję amunę w różnych warunkach pogodowych i robię partie po 50 sztuk do wykorzystania. Nie magazynuję amunicji scalonej po 300 sztuk. Do każdego kalibru po 50 sztuk i tak daje mi w czterech elaborowanych kalibrach 200 naboi w szafie. Tym samym po uszczupleniu zapasu mogę dorobić i się pobawić a tak bym robił raz do roku. Uważam, że 50 starannych strzałów z dwóch karabinów (2x25) za wyjazd na strzelnicę, to wystarczy. Dalej jak na moją kondycję, to już oznaki mściwości.
slawek1972 pisze:13,14,15 jest to może mniejsze skupienie ale za to regularne. zakładając, że nie ma błędu strzelca w typowanym przez Piotra 14,15,16- to wskazuje na to, że lufa nie ma regularnych drgań- o jaką lufę chodzi? Zwykła cienkościenna, czy sportowy grubas? Wybrałeś trochę trudną metodę do celu. Ja się jej boję, gdyż nie wierzę w siebie. Wolę zrobić w QL symulację pod maxsa ciśnienie po wprowadzeniu dokładnych danych z broni, pocisków, łusek. Amerykanie wybierają regularne skupienia- czyli podobne drgania lufy i dopieszczają naważki, OGIVE i takie tam. Ja zwykle przygotowuje od razu grupy po cztery naboje. Jeśli jest tak, że dwa są daleko, to zwykle trzeci na potwierdzenie błędu. Gdy dwa są blisko a trzeci daleko, to strzelam czwarty. Jak wychodzi dobrze , to robię większą grupę i strzelam na skupienie. Jeśli jest ok., to testuję amunę w różnych warunkach pogodowych i robię partie po 50 sztuk do wykorzystania. Nie magazynuję amunicji scalonej po 300 sztuk. Do każdego kalibru po 50 sztuk i tak daje mi w czterech elaborowanych kalibrach 200 naboi w szafie. Tym samym po uszczupleniu zapasu mogę dorobić i się pobawić a tak bym robił raz do roku. Uważam, że 50 starannych strzałów z dwóch karabinów (2x25) za wyjazd na strzelnicę, to wystarczy. Dalej jak na moją kondycję, to już oznaki mściwości.
Jeśli robię pierwszy raz na jakimś pocisku i w QL określiłem dla tego pocisku wagę i długość ( z paczki losowo wybieram trzy pociski, które mierzę i ważę) podstawiam środkowy do programu. Podobnie robię z łuskami tylko tam bardziej zwracam uwagę na pojemność niż na wagę- długość bowiem jest stała. Ja to jednak robię źle, bowiem winienem zmierzyć pojemność łusek odstrzelonych w swojej komorze przed formatowaniem a ja mierzę po formatowaniu. Powód jest prozaiczny- robiłem sporo amunicji na nowych łuskach i w ten sposób ja opracowywałem i tą zasadę przyjąłem. Potem jak już QL wskaże mi proch, który jest dostępny w Polsce i daje odpowiednie wypełnienie, czyste spalanie, ciśnienie prawie maksymalne dla prędkości równej wyższej od fabrycznej amunicji, to ustalam za max. Następnie robię pięć grup w dół co 02 greina po cztery naboje. Strzelam na skupienie pierwsze dwa- jeśli są daleko a ja czuję, że może to moja wina, to rozstrzygam trzecim strzałem- jeśli wzbudzi to moje wątpliwości, to mam jeszcze czwarty strzał. Jeśli jednak pierwsza trójka wypada dobrze albo bardzo dobrze, to czwartym strzałem mierze prędkość- dlatego, że wówczas celność tego czwartego nie jest adekwatna- bowiem moje chrono zakłada się na lufę, co z pewnością zmienia drgania lufy- na tarczy to widać. Chrono za to jest podobno bardzo dokładne więc nie robię problemu z poświęceniem naboju. Kiedyś robiłem co 0,5 greina i to był też dobry sposób, gdyż próba była większa. Wówczas jeszcze badałem drgania lufy w ten sposób, że strzelane tarcze opisane w różnych grupach - przestrzeliny nanosiłem na czystą tarczę za pomocą odrysowania przestrzelin różnymi kolorami dla różnych naważek w ten sposób określałem górny i dolny wychył lufy i wybierałem górny- amerykanie tak robią. Jeśli nawet było nieco gorsze skupienie. Dorabiałem co 0,2 a nawet co 0,1 greina naważki w okolicach tej wybranej i próby na strzelnicy. Ma to jak dla mnie zastosowanie przy pociskach na które ja się upieram a fizyka mówi coś innego. Skok gwintu jest przeznaczony do innej masy pocisku. Oszukać fizyki się jednak nie da ale można z nią wypracować kompromis. Można coś dorobić bawiąc się naważkami, rodzajem prochu, zabawą z ogive a nawet rodzajem spłonek. Wszystko jest jednak względne i bardzo naciągane. Lufa się buntuje i kaprysi nawet na pogodę- zmiany temperatury a z tym ciśnienia. Amunicja wychodzi przy tym dość słabo czego nie ma przy pociskach, które lufa lubi.
